ﮐﺎﺵ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﻮﺩﻡ
ﮐﺎﺵ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭﻣﻼﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮﺩﻡ .
ﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻢ , ﯾﮑﺎﯾﮏ ﺯﺭﺩ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﯾﺪﮔﺎﻧﻢ ﺳﺮﺩ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ ﭘﺮ ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺍﻧﺪﻭﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﭼﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﺩ
ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺍﻣﻨﻢ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﻣﯽ ﺯﺩ .
ﻭﻩ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ , ﺍﮔﺮ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﻮﺩﻡ
ﻭﺣﺸﯽ ﻭ ﭘﺮ ﺷﻮﺭ ﻭﺭﻧﮓ ﺁﻣﯿﺰ ﺑﻮﺩﻡ
ﺷﺎﻋﺮﯼ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪ ، ﺷﻌﺮﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ
ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻗﻠﺐ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﯽ ﺯﺩ
ﺩﺭ ﺷﺮﺍﺭ ﺁﺗﺶ ﺩﺭﺩﯼ ﻧﻬﺎﻧﯽ
ﻧﻐﻤﻪ ﯼ ﻣﻦ
ﻫﻤﭽﻮ ﺁﻭﺍﺭﯼ ﻧﺴﯿﻢ ﭘﺮ ﺷﮑﺴﺘﻪ
ﻋﻄﺮ ﻏﻢ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﺑﺮ ﺩﻟﻬﺎﯼ ﺧﺴﺘﻪ
ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯾﻢ
ﭼﻬﺮﻩ ﺗﻠﺦ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺟﻮﺍﻧﯽ
ﭘﺸﺖ ﺳﺮ
ﺁﺷﻮﺏ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻋﺸﻘﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ
ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ
ﻣﻨﺰﻟﮕﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻭﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﯽ
ﮐﺎﺵ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﻮﺩﻡ
ﻓﺮﻭﻍ ﻓﺮﺧﺰﺍﺩ